Arya annesiyle birlikte alışverişini yapmış, eve dönmüştü. Büyük annesi onların elindeki eşyaları görünce yüzünü buruşturdu ve homurdanmaya başladı.
Büyük annesi bir muggledı ve kızının bir cadı oluşunu zaten zor kabul etmişti. Şimdi torununun da cadı oluşunu kabullenemiyordu. Arya’nın annesi ona “Hadi ama anne, yapma lütfen.” dedi.
Kadın kızının sözlerine hiç aldırmadan yeşil, garip desenli halıda yürüdü, kemerle hole bağlanan salonu geçti ve sesler çıkartarak ahşap merdivenlerden yukarı çıkmaya başladı. Annesi Arya’ya dönüp “Boşver, zamanla alışacaktır. Seninle gurur duyuyorum kızım.” dedi. Arya da ona “Teşekkürler anneciğim yüzünü kara çıkartmayacağım” diye söz verdi.
Açıkçası Arya büyük annesinin verdiği gibi tepkilere karşı kendini hazırlamıştı. Eğer Hogwarts’a kabul edilirse akrabalarının bazılarının ona karşı çıkacağının farkındaydı. Çünkü annesi muggle soyundan geliyordu ve her ne kadar ailede birkaç büyücü olsa da karşı çıkanlar mutlaka olacaktı.
Düşüncelerinden sıyrılıp annesine “Anne ben eşyalarımı toplamak için odama gidiyorum. Beni yarın King’s Cross’a sen götüreceksin değil mi?” diye sordu. Annesinden “Tabi ki canım. Sen eşyalarını toplamaya başlayabilirsin. Yarın erkenden yola çıkacağız.” Cevabını aldıktan sonra elinde poşetlerle tahta merdivenlerden çıkmaya başladı.
Odasına girdiğinde akşam güneşi binaların arkasında batarken tüm kızıllığını camdan içeri giren hafif meltemle birleştirip, Arya’nın üzerine yansıttı. Arya çok heyecanlıydı. Küçüklükten beri hayalini kurduğu şey sonunda gerçek oluyordu. Biraz sonra bunun yerini buruk bir sevinç aldı. Çünkü gözleri odada dolaşıyor, gördüğü her eşyanın, her köşenin binlerce anısını tetikliyordu beyninde. O odanın her santiminde yaşanmış sevinçler, hüzünler, acılar ve özlemler vardı.
Hatta pembe boyalı dikdörtgen şeklindeki odasında fazla karanlık olarak gördüğü sol dip köşesinde bile…
Giderek güneş batıyor, odadaki her yerin üzerine karanlık çöküyordu. Arya eşyalarını kontrol etti. Bir şey unutmak istemiyordu. Son anda resim defterini koymamış olabileceğini düşündü. Yerine baktı, evet koymayı unutmuştu. Eşyaları bir kez daha gözden geçirip aşağıya indi. “Her şey hazır.” dedi annesine. “Kontrol ettin mi?” diye sordu annesi ona. Bir yandan da sofrayı hazırlıyordu.
“Evet” dedi Arya. Bu sırada annesi ufak bir asa hareketiyle tabakları durdukları yerden çıkartıp masaya gönderdi. Beyaz porselen tabaklar Arya’nın yanından hızla geçip salondaki yemek masasını üstüne yumuşakça kondu “Güzel, o halde sofraya oturabiliriz” diye karşılık verdi annesi de ona.
Annesi Arya’nın en sevdiği yemekler yapmıştı. Sofra o gece büyük annesinin bazı imalı sözleri dışında her zamanki gibiydi. Yemekten sonra bir süre TV izleyip uyumaya gitti Arya. Çünkü o gün çok yorulmuştu ve tren yolculuğunu uyuyarak geçirmek istemiyordu. Ayrıca sabah erken kalkacaktı. Fakat ne kadar erken yatarsa yatsın bir süre uyuyamadı çünkü çok heyecanlıydı.
Kafasında binlerce düşünce ve hayaller dolaşıyordu.
Aklına arkadaşı Aiedial geldi. Uzun süredir görüşmemişlerdi ama umuyordu ki -aslına emindi- o da Hogwarts da olacaktı. En sonunda kendini rahatlatmanın bir yolunu buldu ve uykuya daldı.
Sabah olduğunda saatin sesi onu erkenden uyandırdı. Kalkar kalmaz hemen üstünü değiştirip aşağıya indi. Annesi sofrayı kurmuştu. Arya’nın geldiğini gördüğü zaman sofraya oturmak için annesini çağırdı.
“Anne sofra hazır hadi bir şeyler yiyelim sonra Arya’yı götüreceğim.” dedi. Arya’nın büyük annesi yukarıdan “Ben gelmiyorum siz yiyin. Bir kere de benim sözümü dinle, gönderme şu kızı. Sen gittin de çok mu bir şey oldu sanki.” diye bağırdı.
Arya’nın annesi de merdivenlerin altına doğu ilerleyip Arya’ya döndü “Kızım sen yap kahvaltını.” dedi. Sonra ellerini beline koyup yüzündeki sert ifadeyle yüksek sele konuştu “Ne varmış benim halimde. Ben kendi tercihimi yaptım ve mutluyum. Eğer burada kalsaydım mutlu olamazdım. Şimdi kızım da tercihini yaptı ve o da mutlu olacak. Onun mutluluğunu engelleyemem.”
Ondan sonra ne oldu, ne bitti Arya anlayamadı. Annesi ilk kez büyük annesine bu kadar sert çıkıyordu onun önünde. Büyük annesi de kızına ilk defa bu kadar hiddetle bağırıyordu. Ailelerinde her zamana tartışmalar olurdu ama bu kadar şiddetlisini hiç görmemişti Arya.
Ayrıca iki kadının onun yüzünden kavga ediyor olması Arya’yı rahatsız etmişti. İştah denen bir şey kalmayınca bavulları aldı ve dışarı çıktı. Annesi onun içerde olmadığını birkaç dakika sonra fark etti. Arya dışarıda yürüyordu ve annesi yanına gelince de durmamıştı. Annesi onu bir şekilde durdurdu. Sonra asasını bir muggle görmeyecek şekilde doğrulttu ve kıvılcımlar çıkarttı. Arya’nın ne kadar olduğunu anlayamadığı bir süre içinde Hızır Otobüs tüm garipliğiyle önlerinde belirdi.
Arya annesinin yüzüne baktı ve yüz hatlarının gerginleştiğini, yuvarlak suratında kısa sürede birçok gergin çizgi oluştuğunu fark etti. Bu annesinin sinirli olduğunu gösterirdi. Arya da gergindi ve bunu elinden geldiğince belli ediyordu. Otobüse bindiklerinde içerinin garip koltuklarla dolu olduğunu gördüler. Arya bir tanesine oturdu ve eşyalarını da kenara koydu. Annesi de kenara oturdu ve “Özür dilerim. Böyle olmasını istemezdim ama yıllar önce bana yapmaya kalkıştığı şeyi sana da yapmaya uğraşıyordu. Dayanamadım.” Arya’nın siniri bir anda yok oldu ve yerini üzüntü aldı. İnsanları üzmekten nefret ederdi.
“Üzülme, senin bir suçun yok anne.” dedi. Bu arada olağanüstü bir hızla yol alarak Londra’daki tren garına varmışlardı. Oldukça garip görünüşlü muavin “King’s Cross” diye seslendiğinde aşağıya indiler. “O nasıl bir otobüstü öyle neredeyse koltuktan düşüyordum.” dedi Arya şaşkınlığı gizleyemeyerek. Annesi kıkırdadı. “O otobüs her zaman öyledir. Hiç değişmez.” dedi ve onu tren garında içeri soktu.
Peronlar arasında dolaşmaya başladılar. Bu sırada Arya acıkmış olduğunu fark etti ve annesinin izni ile büfeden bir şeyler almaya gitti. Annesi onu dokuz üççeyrek peronunda bekleyecekti. Arya yiyecek bir şeyler aldıktan sonra bir sorunun olduğunu fark etti. O peronun yerini bilmiyordu. Tüm peronları dolaşmış ama bulamamıştı. Sonunda büyücüler için olduğundan muggleların göremediğini düşündü. Görevliye soracaktı ama vazgeçti. O nereden bilecekti görünmeyen bir peronun yerini.
Tam dokuzuncu ve onuncu peron arasında durduğunu fark etti. O sırada yanında elinde bavullarla koşarak bir duvardan çıkan annesi belirdi. “Ahh… Ne kadar düşüncesizim. Sen nereden bileceksin peronun yerini gel bu taraftan giriliyor” dedi ve ekledi “Koşmalısın. Koşarak tam ortadan geç. Tamam mı tatlım ama hızlı olmalısın. Tren birazdan kalkacak.”Arya koşmaya başladı, aniden gözlerini kapattı ve açtığında kendini Hogwarts treninin önünde buldu. Annesi ona sarıldı. “Hadi tatlım sonra görüşürüz. Unuttuğun bir şey olursa ben sana gönderirim” dedi.
Arya da ona “Hoşça kal anneciğim. Birbirinizi kırmayın benim yüzümden olur mu? Buna dayanamam.” şeklinde karşılık verdi. Annesi gözleri dolu bir şekilde kafasını sallarken Arya trene biniyordu. Trenin kapısına gelip el salladıktan sonra boş bir kabin aramaya başladı.
Tren harekete başlamıştı. Dolaşırken bir kabinde arkadaşı Aiedial’e rastlayınca çok sevindi. “Bu kabin boş mu?” diye sordu, gülümsüyordu.
Aiedial önce sert bir şekilde yanıt verdi çünkü kafasını kaldırıp gelenin o olduğunu görmemişti. Arya’yı tanıyınca o da çok sevindi. Beraber sohbet etmeye başladılar. Birbirlerine anlatacak bir sür anıları vardı.
Arya dışarıyı seyretmeye çalışırken trenin muggle trenlerinden daha hızlı gittiğini fark etti. Bütün ağaçlar yeşil kocama birer leke gibi önlerinden geçip gidiyordu. Her şey birbirine karışıyordu. Sonunda akşam olmaya başladı ve evlerin ışıkları olduğunu tahmin ettikleri parıltılar gördüler. “Sanırım yaklaşıyoruz. Formalarımızı giymeliyiz” dedi arkadaşına. İkisi de formalarını giydiler. Arya heyecandan kalbi duracakmış gibi hissediyordu.
Sonunda tren yavaşladı ve en sonunda durdu. İki kız aşağıya indiklerinde, birinin “Birinci sınıflar bu taraftan. Bu kayıklara binecekler” dediğini duydular. Hemen kayıklara bindiler. Hogwarts tüm ihtişamıyla karşılarındaydı.
“Buna inanamıyorum. Muhteşem bir yer.” dedi Arya. Kendini böyle bir yerde en yakın dostuyla okuyacağı için çok şanslı hissediyordu. Büyük kulelere, gece yüzünden simsiyah olan suya ve yanan pırıltılı ışıklara baktığında “Bir gün mutlaka buranın resmini yapmalıyım” dedi kendini alıkoyamadan.
Bir süre sonra Hogwarts’ın bahçesine ayakbastılar. Bir Profesör onlara “Evet öncelikle okulumuza hepiniz hoş geldiniz. Birazdan içeri alınacaksınız ve binalarınız belirlenecek.” dedi. Bir süre sonra “Buyurun girebilirsiniz.” dediğinde Arya ve en iyi arkadaşı Aiedial yeni okullarına ilk adımlarını atmış oldular.
Anasayfa 
Portal 
Latest images 
Arama 
Giriş yap 
Konu: ~~Arya Argetlam~~ 
Cuma Haz. 20, 2008 11:20 pm
